57

Het was een vreemd gevoel. Nee, eigenlijk was het geen gevoel, maar vooral een mengsel van gevoelens. In de eerste plaats voelde ze vrolijke opwinding, omdat ze haar plan nu eindelijk kon uitvoeren. Daar had ze lang op moeten wachten. Maar ze voelde ook onzekerheid en twijfel en vooral de angst dat er op het laatste ogenblik nog iets verkeerd zou lopen.

Natuurlijk had ze alles goed overdacht en uiterst nauwkeurig gepland – Jan en zij hadden er vaak in de donkere keldergevangenis over beraadslaagd – maar toch voelde ze een onderhuidse angst. Er was in elk geval geen weg terug meer. De eerste horde was genomen. Nu kwam het tweede gedeelte, dat duidelijk moeilijker was.

Pak jezelf aan, zei een stem in haar hoofd. Het was de stem van haar vader – koud en hard, alsof er een blok ijs tegen haar praatte. Je kent geen angst! Begrepen? Alleen huilebalkjes zijn bang.

Ze knikte, eerst onzeker, daarna vastbesloten. Hierna concentreerde ze zich op de envelop in haar handen. Toen ze voor Jans huis stond, had ze een idee gekregen dat ze zelf prachtig vond. Deze brief zou in haar plan een extra troefkaart kunnen zijn. Alleen voor het geval dat.

Het was niet erg moeilijk geweest om Jans handschrift na te bootsen. Aan een paar handgeschreven briefjes uit de prullenmand had ze genoeg gehad om er een indruk van te krijgen. Hij had een licht vloeiende penvoering die een romantische inborst verried, maar toch zagen de letters er niet speels uit. Elke letter was helder en duidelijk te onderscheiden, zoals het een gestructureerde persoonlijkheid betaamde. Zelfs zijn handtekening was leesbaar, volkomen in tegenstelling tot de hiëroglyfenachtige handtekeningen van de andere dokters die ze kende. Ze hoefde niet lang te oefenen en Jana’s versie was niet meer van echt te onderscheiden.

Onder het schrijven had ze naar Mozart geluisterd, wat een uitstekende omlijsting was geweest van Jans vloeiende handschrift, en natuurlijk had ze handschoenen aangetrokken. Van dun latex, dat haar niet beperkte en toch geen sporen achterliet die haar konden verraden.

Ook nu droeg ze handschoenen, terwijl ze in de beschutting van de ochtendschemering naar het huis ging en de envelop in Carla Wellers brievenbus stopte.